Çok uzun zaman sonra sana bu satırları yazıyorum! Otobüsteyim, sallana sallana gidiyoruz. Sınırı geçtik artık, pasaportlarımız kontrol edildi ve bavullarımızla yeni evimize gidiyoruz. Abim yanımda oturuyor ve kafasını diğer tarafa çevirmiş uyuyor. Otobüste benim dışımda kimse uyanık değil ve benim dışımda kimsenin tepesindeki ışık yanmıyor. Karanlık otobüste bir tek benim ışığım yanıyor.

Sabah dayımların evinden 6.30'ta çıktık. Kuzenlerimin yüzünde öyle mutlu bir ifade vardıki! Bizden nefret ediyorlar, sevmiyorlardı. Abim olmasa kesin beni bir yerde öldürürlerdi. Kuzenim Vlad benden iki yaş büyük ve her seferde abimle kavga edip onu dövmeye kalkışıyordu. Ben de çığlık atıp, evi ayağa kaldırınca kavga sona eriyordu.

Abimin başı omzuma düştü. Çoğu kez ne kadar şanslı olduğumu düşünüyorum. Abim diğer duyarsız kardeşler gibi değil. Aslında eskiden öyleydi. Ama annemle babamı kaybedince , çok değişti. Bana 'nasılsın?' bile demeyen abim herşeyimle ilgilenir oldu. Evden çıktığımızdan beri sürekli beni korumaya çalıştı. Her attığım adımda yanımdaydı. Ve şimdi de yanımda. Başı omzumda, huzurlu bir uykuda...

Yeni bir ülkedeyiz artık. Burası bizim ülkemize benzemiyor. Dayımlara benzeyen, kuzenlerime benzeyen insanlar yok burda. Tanımadığım kişiler 'merhaba' diyor bana. Oysa bizim ülkemizde kimse kimsenin yüzüne bakmaz. Dayım bizi kursa yazdırmıştı. Öğrendiğimiz konuşma diliyle anlaşmaya çalıştık abimle. Şöför abime:

- Merhaba , evladım. Yalnız mısınız? '' diye sordu.

- Evet, bu '' diye kolunu omzuma atarak ''benim kardeşim. Biz Rusya'dan geldik. Teyzeme gidiyoruz'' dedi abim. Abimin konuşmasına bakan şöför :

- Yabancı mısnız? '' dedi -Evet, Rus'uz'' dedi abim. Bu küçük tanışmadan sonra garip ve şişman şöförle üstü kapalı hayatımızı anlattık. Annemle babamızı kaybedişimiz ve bu yüzden Türkiye'de yaşayan teyzemize gelişimize kadar sohbet yaptık. Yolcuların çoğu artık bindiğinde ve şöför yardımcısı gelip :

- Müşterilerin hepsi geldi Sadık Abi'' dedikten sonra yerlerimize geçtik ve böylece Sadık Abi ile tanışarak yolculuğumuz başladı.

Gece yarısını çoktan geçti. Abim hala uyuyor. Ben ise uyuyamıyorum. Hayatımın en kötü ve berbat anılarımı dayımlarda yaşayıp, mutlu ve huzurlu bir hayata ;tanımadığım bir ülkede ve bilmediğim teyzemle başlayacak olmamdan ötürü uyuyamıyorum. Herşeyin yoluna gireceğine de pek inanmıyorum. Bu yüzden ümitle hayatımın bir düzene girmesini bekliyorum

Camdan değişik manzaralar görünüyor. İstanbul'a gelmek üzereymişiz, bugün Sadık Abi öyle söylemişti. Sabah İstanbul'da olacakmışız. Sokakların hepsi boş. Sokak lambaları yanıyor. Bir sürü ışıklı, süslü , değişik otellerin önünden geçiyoruz. Dar bir sokağa girdik biraz önce ve büyük bir anayola çıktık. Ne kadar ürkütücü görünüyor bu sokaklar bana, bilemezsin. Nereye , nasıl gideceğiz acaba? Abim biliyormuş ama ben kaybolmaktan korkuyorum! Bu farklı dünyada kaybolmak benim için şu anda en korkunç şey!

Sevgili günlüğüm , sabahın köründe uçağa bindik. Ordan beri de otobüs yolculuğundayız. Gözlerim ağırlaşmaya başladı ve artık uykum geldi. Abim hala uyuyor , sokaklar hala karanlık , ürkütücü ve bomboş... Tepemdeki ışığı kapatacağım ve perdeyi çekip, abime sokulup uyuyacağım.

Hayatımın yeni başlangıç sayfası seninle başladı, umarım daha güzel bir başlangıçla başlarım uyandığımda senin sayfalarına!... Abimi çok seviyorum!...