Pazartesi günü kursa katılmadığımızı anlatmıştım sana.Abimle bir karar aldık. Okul çıkışlarında kurs binasına girecektik ama derslere girmeyecektik. Eninde sonunda teyzem öğrenecekti ama kursa gitmek isteyip istemediğimizi sorsaydı böyle olmayacaktı.Okulda ikinci haftamız başlamıştı. Türkiye’de yaşayalı ise nerdeyse bir ay oluyordu. İnsanlara, ortama, sokaklara alışmaya başlamıştım. Yaşadığımız evi artık benimsemiştim.Ancak ikinci haftanın ortalarına doğru herşey karıştı.
Teyzem genelde evde olmaz biz okuldan geldiğimizde. Akşam yemeğinde karşılaşırız ve her zamanki gibi soğuk geçer yemek faslı. Kimse konuşmaz. sofrada bir tek benim ve Timur’un bakışları konuşur. Tuzu uzatması için göz kırpar, ekmeği vermesi için bakışlarımızla ekmeği işaret eder dururuz. Gıkımız çıkmaz.
Ama o gün teyzem alışılmışın aksine evdeydi. Sinirli ve öfkeli…Kapıdan içeri girer girmez Zeynep abla telaşlı halde çantalarımızı aldı. Bir yandan da salon kapısına tedirginlikle bakıyor ve bize haber veriyordu.

- Teyzeniz evde, aman dikkatli olun. Sizinle konuşacağı varmış,” durdu , ” ne halt yediniz bakayım? Kadıncağız çok sinirli!” dedi. O sırada salon kapısında teyzem göründü. ” Geçin içeri, konuşacaklarım var” dedi.Eyvah!Şimdi yandık!Sonunda öğrenmiş, kesin!Salona geçip oturduk. abim teyzeme yakın koltukta ben de abimin sağında oturuyordum. Kimse konuşmuyordu.Sessizlik…

-Kursa neden gitmiyorsunuz?” diye sordu teyzem. Sesi yılan tıslaması gibi çıkıyordu dişlerinin arasından.

- Gittik” dedi abim. Teyzem ayağa fırladı. ” Bana yalan söyleme! Gitmemişsiniz!”Öyle bir fırladı ki, oturduğum yerde sıçradım.

-Kursa gittik dedim. Ama derslere girmedik.” Hayret , abim öyle sakindiki! Yada bana öyle geliyordu.

- Ben sizi oraya neden yolluyorum o zaman?”

- Bilmiyorum”

- Timur!” diye bütün evi titrete titrete bağırdı teyzem. ”Bana doğru düzgün cevap ver.”

- Bizi oraya yollayan sizsiniz. Ben nerden bileyim neden gönderdiğinizi. Ama bildiğim birşey var. O da okula zor yetişiyoruz. Bir de siz istiyorsunuz diye ders dışı kurslara gidemeyiz. Yetişemeyiz”

- Yetişmek zorundasınız!” dedi teyzem kararlı bir sesle.Bu sefer sinirlenen ve ayağa fırlayan abim oldu. ” Yetişemeyiz! Biz robot değiliz. Herşeye de siz karar verecek değilsiniz. Biraz da bize sorun” Teyzemin gözleri büyüdükçe büyüyor, açıldıkça açılıyordu. arkasındaki Zeynep abla ise korkuyla ‘’sus” işareti yapıp duruyordu.

- Siz bana karşı mı geliyorsunuz?”

- Sizin bakış açınızla, evet, karşı çıkıyoruz” dedi abim. Yumruğunu sıkmış, dik dik teyzeme bakıyordu. Teyzem bakışlarını bana çevirdi, ”Nina?”

- Evet, Svetlana teyze. Abim haklı. Biraz bize de sorsanız. Yorulur muyuz? İster miyiz…” Teyzem bana doğru iki adım attı ve bağırmaya başladı.

-Size mi soracağım? Ha? Size mi? Neden? Şimdiye kadar kardeşim sizi bodrumlarda süründürdü size birşey sordu mu? Ben sizi süründürmüyorum buna şükredeceğinize kalkmış bir de soracaktınız diyor. Kimse bu evde benim söylediğim kurallar dışına çıkamaz. Kursa gidilecek!” arkasına döndü ve salon kapısına yöneldi.

-Gitmeyeceğiz!” dedi abim. Zeynep ablanın ağzı açıldı, şaşkın halde abime baktı. Teyzem bir an durdu sonra döndü, abime yaklaştı.

- Ne?”

-Gitmeyeceğiz” diye tekrarladı abim. Teyzem bir iki saniye abimin gözlerine baktı ve birden ortada büyük bir rüzgar esmeye başladı. Daha sonra şiddetli bir gürültü. Toz yavaş yavaş geçince teyzemi görebildim. Ama Timur yoktu!Timur’u aramak için etrafı tararken, duvara dayanmış nefes almaya çalışırken gördüm onu. Dehşete düştüm. Abimin başından göğsüne kan akıyordu. ”Timur!” diye çığlık attım ve yanına koştum. Yüzüne bakmaya çalıştım ama Timur sanki nefes alamıyormuş gibi yumruğunu sıkmış ve öksürüyordu. ”Timur!” diye dürtüklemeye başladım ama hiç bir tepki vermeden kucağıma düştü başı.Korkuyla teyzeme baktım.

- Sen de ister misin Nina? Senin de kafanı patlatayım mı? Kaç kere uyardım sizi. Benim kurallarıma uyun diye”

- Efendim… Lütfen, onlar çok güçsüzler ve…” diye araya karışan Zeynep ablaya,” Zeynep! Hemen çık dışarı!” diye kovdu. ” Size kim olduğumu göstermemin zamanı geldi de geçiyor bile” dedi.Teyzem elini boğazıma doğru tuttu. O kadar uzaktan ne yapmaya çalıştığını anlayamadım. Ama birden teyzemin elini boğazımda hissettim. Uzakta duruyordu ama sanki görünmez eli boğazımı sıkıyordu. Kurtulmaya çalıştım ama çekeceğim bir el yoktu. Görünmezdi eli.

- Boşuna uğraşma Nina. Elimden kurtulamazsın. Senin bende olan gücün yok. Olmayacak ta! ” derken hafifçe yukarıya , havaya kaldırıldığımı hissettim. Nefes alamıyordum. Öyle uğraşırken yerde yatan ve başından yere akan kanlı abimi gördüm. ” Bundan sonra bana saygısızlık gösteremeyeceksiniz. Her dediğimi yapmak zorunda kalacaksınız. Tıpkı Zeynep gibi” dedi sallandım ve birden karşı duvara fırlatıldım.Duvara çarpıp yere yuvarlandım. Doğrulmaya çalıştım. Bir yandan nefes almak için uğraşıyordum. Dizlerimin üzerine kalkamıyordum, titriyorlardı. Yanıma geldi ve çenemi tuttu.

- Annenin yaptığı hatayı yapmaman için uğraşıyordum. Ama görüyorumki kafanda değiştiremeyeceğim bir program bulunuyor. Yazık! Ben de kızı akıllı olur sanıyordum” dedi.

- Annemin senden daha akıllı olduğu kesin. Şu anda yaptıklarınızla bir sonuca varamayacaksınız bunu bilmiyorsunuz” dedim. Gözleri kısıldı,” bu yüzden mi baban anneni öldürdü?” dedi.

- Babam annemi öldürmedi!!! ” diye bağırdım. ”Sizin uydurmalarınız. Annem sizden bin kat daha iyiydi. Sizden daha güzel ve nazikti. Siz sadece kendinizi düşünen bencilin tekisiniz!!!” diye teyzemin yüzüne bağırdım.Yanağımda yanma hissiyle birlikte yine o ağır güç beni nasıl olduysa kaldırdı ve arkamdaki duvar fırlattı. Kafamı ve sırtımı fazla hızlı fırlatılmamdan dılayı çok kötü çarptım. Ve kafamdan enseme kan akmaya başladı.
Teyzem elini kaldırdı, avucunda siyah bir bulut toplandı. İçinden küçük kırmızı şimşekler çıkıyordu. Avucundanki siyah bulutu bana doğrulttu. Son hızla elektrik yüklü ışık bana doğru gelirken ben, kımıldayamıyor yerimde gelmekte olan sonuma bakıyordum.Acı bir çığlık attım!Her yer simsiyah oldu.Çığlığımı kimse duyamadı, sonsuzlukta kayboldu.Karanlığın içinde hiç durmadan düşmeye başladım