Islak toprağın üzerinde, çıplak ayaklarla yürüyorum…Üstümde beyaz , kısa bir elbise…Yağan yağmur üşümekte olan vücudumu daha da ıslatıyor. Güneş batıyor karşımda. Uzansam dokunacağım. Ama o kadar yıldır yürüyorum, ulaşamıyorum. Saçlarım ıslak , yüzüme yapışıyorlar.Gözyaşlarım , ıslak yüzümdeki yağmur damlalarıyla birlikte yanaklarımdan süzülüyor. Çenemden boğazıma akıyır. Boğazımda düğümlenip , sonsuzlukta patlıyor!

Yağan yağmurun altında, çamurun üzerinde, çıplak ayaklarla yürüyorum. Etrafıma bakıp sığınacak yer arıyorum. Öyle yorgunumki! Çökebileceğim kuytu bir yer, kimsenin ulaşamayacağı ıssız bir ormana, ormandaki ağaç gölgelerine ihtiyacım var.Etrafıma bakıyorum. Sığınabileceğim birileri var mı diye…

Hayır… Yok !

Bütün ağaçlar sanki düşman bana. Hepis çıplak, hepsi yorgun, hepsi zayıf.Küçük bir rüzgar çıksa , hepsi yok olup gidecek.Tanıdık bir ses… Bana sesleniyor. Benim ismimi söylüyor!

- Nina?” diyor.

Zorlukla dönüyorum. Yorgun gözlerimi zorluyorum.Tolga duruyor ilerde ve bana gülümsüyor.Ona doğru adım atıyorum. Ama her adımda yaklaşacağıma uzaklaşıyorum. Yürüyorum ama yaklaşamıyorum!

- Tolga!” diyorum, ” yardım et bana! Ulaşamıyorum sana! ” Tolga gülümsüyor, ” hayır” diyor , ” sen gelmeye devam et!”Yürüyorum, adımlar attıkça yaklaşmayı bekliyorum. Elimi uzatıyorum ama ulaşamıyorum. Uzaklaşıyorum!Yoruldum, çamurlu yollarda yürümekten. Pes ediyorum ne olursa olsun artık!Tolga birden bana doğru gelmeye başlıyor. Yanıma yaklaşıyor ve sarılıyor.

- Üzgünüm Nina!” diyor

- Önemli değil sonunda ya-nı… ”

Kalbimde birşey oluyor!
Canımı yakıyor, geri çekiliyorum. Göğsümde bıçağın ucu görünüyor. Tolga sırtımdan bıçakladı beni!Buz gibi hissediyorum kendimi.

Kanım geri çekiliyor sanki…Tolga yüzüme bakıyor, ” üzgünüm Nina, başka çarem yoktu” diyor. Göğsümden çıkan bıçak ucunu görüyorum ve Tolga’nın gözlerini… ” Neden?”Tolga kanlı elini sırtıma götürüyor, bıçağı kavrıyor ve ..

Bıçağı kalbime sapladığı gibi geri çekiyor …

Ben ise karanlığın içinde, boğulurken hala ” neden?” diye sayıklıyorum !